بالاخره یه روزی می‌نگره

زندگی یعنی همین. یعنی یاد بگیری چطور تیکه‌های دلت رو بدی و برن. چجوری با جای خالیشون زندگی کنی. چطوری روبرو بشی با لحظه‌ای که می‌بینی رفتن. اصن یعنی چجوری خندیدن بعد گریه‌ها. بعد هی می‌پرسی آخه چجوری؟ مگه دل آدم چند تیکه می‌تونه بشه جلو چشمش، مگه آدم از فولاده؟ ولی همون موقعم تهش می‌دونی که می‌تونه بشه. می‌تونه بشه که می‌شه دیگه. تو مدام نگو بس که ننگرید. بس که ننگریدند.