به خاطرم نقش تو آید

چطوری می‌شه آدم از هم نپاشه؟ چقدر می‌شه زمانش رو به عقب انداخت؟ چقدر می‌شه همه‌ی تیکه‌های وجودت رو از یک جایی به بعد با زور سر جاشون نگه داری تا از هم متلاشی نشن؟
چند بار توی این یک سال و خورده‌ای باید می‌ترکیدم و فرومی‌پاشیدم و ذوب می‌شدم و نذاشتم؟ چند بار باید تا چشمم به احوال و اوضاع و اتفاقاتش می‌افتاد می‌زدم زیر گریه و نزدم؟ چند بار باید می‌شکستم و نشکستم؟ چند بار باید از ته جانم نعره می‌زدم و نزدم؟ چقدر بی‌پناهی رو تجربه کردم و آخ نگفتم؟ تا کجا می‌شه نگفت؟ تا کجا می‌شه آدم مراقب خودش باشه؟

می‌دونم. می‌دونم دارم بی‌طاقتی می‌کنم.