نیست مرا فراموشی

^{ممکن است مثل اودری، اولش قدم برداری و بعد، از بی‌طاقتی‌ات بدویی برای دور شدن. برای تمام شدن. حتی اگر قرار باشد که دیدار دوباره‌یی در کار باشد، مهم همان شب قبل و همان قدم‌ها و همان دویدن‌هاست. همان نگاه خیره‌ای که روی آدم مانده است و در نهایت، می‌رود. حواست هست که شب قبلش، یک قدم برداشته‌ای توی زندگیت، که قرار است روزهای بعدت از مجرای همون قدم سرچشمه بگیرد، جاری شود و قدم‌های بعدش را بردارد.}