آسمون

خبرش را رساند. خبر مرگ خانم پ را، که چندسالی بود ندیده بودمش. که همیشه برای به یادآوردنش تصویر لبخندی از صورتش را توی ذهنم ثبت کرده‌ بودم. خودش. همسرش. پسرش. خواهرزاده‌اش. و البته بچه‌ی خواهرزاده که زنده مانده. کجا؟ جاده چالوس. کجا؟ سد کرج. پرت شده‌اند داخل سد کرج. 

توی ذهنم مدام این کلمه‌ها وول می‌خورند: زمستان، جاده چالوس، سد کرج، مرگ، لعنت به یادآوری. به مرور. 

روحشون شاد.