دایره

دارم راحت آزار می‌بینم از آدم‌ها و بعد اما کاری می‌کنم که خودم رو بندازم سمتشان. خودم معذرت خواهی کنم. نه زبانی. با رفتارم. با حرف‌هایم. با واکنش‌هایم. کاری می‌کنم که فراموش کنند و من نکنم. من مداوم زخم بخورم و مداوم بگذارم جوری رفتار کنند تا فراموش کنند. تا به روی خودشان نیاورند و من هم به روی خودم نیاورم که چه کردند. چه راحت زخمم زدند و آزردنم و گاهی با پنبه سر بریدند و ول کردند و رفتند پی زندگی خودشان. تا دق دلی‌ام رو سر دیگرانِ بی‌گناه خالی کنم. و بعد فکر کنم به همه زخم‌ها و آزارهایی که خودم خواسته و ناخواسته زده‌ام و داده‌ام. دنیا بر مدار نمی‌دانم چی چی می‌گذرد.