مواظبت

پاییز شد. حبیب می‌گه پاییز یهو میاد تو یه روز مثه بهار و بقیه. اما نه که حتمن اولین روز پاییز همون پاییزی باشه که یهو اومده باشه، تو یه روز. اون، زمان خودشو داره. خیلی هم ربطی به شروع پاییز نداره. مثل پارسال که تو شهریور شبیخون زد. نمی‌دونم این تازه نگه داشتن‌های زخم‌ها چقدر خوبه. چقدر درست و به جا می‌تونه باشه. چقدر ذهن رو آگاه نگه می‌داره نسبت به دیروز و امروز و آینده‌ای که در راهه. آگاهی هم هیچ‌وقت حاصل نشده بدون ایجاد زخمی. بدون گفتن آخی. ولی مشخصه که باید بلدش بود. نابلدیش می‌شه یه باخت بزرگ. 

امسالم هستیم. منتظریم. منتظر بودیم. تا چه خواهد. تا چه زاید. تا سعی کنیم برپا و استوار از سر بگذرونیمش.