سیری نباشد این اشتها را

زنگ زد و گفت هشت مهر به دریا می‌رسی. آماده اش هستی؟ چقدر دلم خواسته بودتش. حالاها، مهرماه که از راه می‌رسه توی دلم بیشتر از همیشه غنج می‌زند برای رفتن. برای جاده. 

چهارمین باری خواهد شد که حواسم به دریا خواهد بود. به اتفاقات قبلش. به اتفاقات بعدش. حواسم خواهد بود که چقدر نیاز دارم تا تنها ساعتی جلوی رویش بنشینم و یک دل سیر، درون خودم ذخیره اش کنم. یک دل سیر مثل بچه ای دبستانی نگاهش کنم و یاد بگیرم‌ش. دربرابرش بنشینم به خنده و گریه‌ی همزمان. گاهی سرخ و زرد می شود و گاهی اونقدر آبی، که مرز میان آسمان و خودش معلوم نیست. سرخ و زردی اش که با آبی جمع می‌شود، بیشتر از همیشه خواستنی می‌شود. بیشتر از همیشه به زندگی نزدیک می‌شود. طلوع صبحش باشد یا که غروب آفتابش. باد که بزند، باد پاییزی مهرماهش، بیشتر از همیشه یاد آدم‌ها رو به خاطرم می‌اورد. که چشم ‌ها و دست‌هایشان رو روبروی چشم‌هایم و کنار دست‌هایم می‌نشاند. بیشتر قوی و ضعیفم می‌کند. آهای! دوباره قراره پیشت بیام، تا آماده بشم برای روزهای بعد. اتفاقات بعد. معجزه ها و شدن ها و نشدن های بعد. مثل دو سال پیش. و هر اون دقیقه ای که جلوی رویت باشم، یادم نخواهد رفت غروب تنهای همون سال رو، وقتی مدام کنارت بودم و ورد زبانم شده بود: مرا بشنو از دور، دلم می‌خواهدت.. و حالا امسال؟ هرچه خدا بخواهد. هرکجا که او دستم را بگیرد و ببرد. مثل موسی در پی خضرم می‌روم.

پ.ن: مثل صبای سر به مهر شده بودم. نشسته بودم جلوی مانیتور و می‌گفتم بزن این دکمه ی لعنتی رو. بزن و تمومش کن. نترس. چیزی نمی‌شه که. فوقش از تنهایی می‌میری. از بی کسی می میری.از بی پولی می میری... بله. زدم و رفت. دلم می خواست یه پرتقال دستم می‌گرفتم می‌رفتم ایستگاه اتوبوسی دمی می نشستم. یا سر در گریبان وسط مترو وایمیسادم. 

پ.ن2: موتوری راه افتاده و سخت،سخت! می شود ترمزش را کشید. بلکه آهسته تر و پیوسته تر حرکت کند.

من فقط می‌خوام که باشم

.

وسط مراسم، نشسته بودم و اطرافم رو نگاه می‌کردم و گاهی می‌خندیدم و گاهی دست می‌زدم. جو مهوعی از عکس انداختن‌ها و سلفی‌ها و مونوپادها و ادا و اطوار درآوردن‌ها گوشه گوشه‌ی سالن دیده می‌شد. کلیپ که پخش شد ذهنم پرت شد جای دیگه ای. تصویربردار چه خوب فهمیده بود که جدای از هرچیز، چقدر چشم‌های آدم‌ها مهم‌اند. مخصوصا چشم‌های این آدم‌ها. کم اهمیت نگرفته بودتشون. کارگر بودند؟ باغبون بودند؟ نگهبان بودند و میوه فروش و...؟ پس اهمیتی ندهیم و یک مدیوم شاتی،لانگ شاتی بگیریم تا حرفشان رو بزنند و کلیپ تمام شود و برود؟ نه. یک کلوزآپ درست حسابی. فهمیده بود که باید تو نمای اول، آدم ها سکوت کنند و تنها نگاه کنند. وقتی زل می‌زند توی چشم های سبز مرد باغبون. وقتی خوشحالی ای جدا از خنده‌ی مرد نگهبان توی چشم هایش می‌شد دید. وقتی چشم‌های همسری هنوز غم دارد. از اینکه می‌گوید" جلوی چشم‌های خودم دیدم که عزیزترین آدم زندگی‌ام جان داده بود. اما گفتم باید به زندگی ادامه بدم. بلند شدم و به بچه هایم گفتم برگردید به مدرسه." چه خوب فهمیده بود که نیاز نداریم چهار آدم فرهیخته‌ی دکتر و مهندس و استاد و رئیس توی دفترکارشون روبرویمان بنشینند و نصیحتمان کنند و زگهواره تا گور دانش بجوی برایمان بخوانند. حرفم این نیست که اینها از جنس خودمون نیستند و آنها هستند! هردوشون می‌تونن از جنس خودمون باشن. تنها به این فکر می‌کنم هدفش نشون دادن این بود یا حداقل من دوست دارم اینجور فکر کنم که، جریان زندگی رو جدی‌تر بگیرید! درس بخونید یا نه. دانشگاه بروید یا نه. تا دکترا پیش بروید یا نه. این آدم ها رو ببینید. شاید بعضی رسیده باشند به هدفی که درس خوندن باشه. بعضی رسیده باشند تا خانواده‌ای تشکیل بدهند و کار کنند و آبرومندانه ادامه دهند. شاید برخی بلندشده باشند از تقصیرات و زمین خوردن‌ها و زمین انداختن‌ها و شروع کرده باشن. شما حواستون به نور و سوی چشماتون باشه. به حس قوی میل به زندگی. حالا که درستون تموم شده، بیشتر دل بدین به تجربیات و بیشتر قدر بدونین! قرار بر این نیست که مسیر همه مثل هم باشه.

داریم آدمی که از اون کلیپ همچین مفاهیمی استخراج کرده باشه؟ نه والا :)

پ.ن: عنوان خیلی ربطی به متن نداره! اساسا دارم عادت می‌کنم توی یک روزهای عجیبی، برسم به آهنگ هایی که فکر نمی‌کردم یه زمانی معتادشون بشم اونم توی همچو موقعیت هایی! مثل پارسال موقع ازدواج خواهر، که اتفاقات سیاهی برای من افتاده بودن، توی گوشیم رو پر کرده بودم از آهنگ‌های عروسی! حالا این آهنگ فدا شم سامی بیگی هم افتاده اند وسط این روزهای من و همینطوری حالم رو بهتر می‌کنه. و خب می‌گم چرا که نه! عاشقت که می‌شه باشم آرزوم که می‌شه باشی، من فقط می‌خوام که باشم تا برای تو فدا شم !:)

پ.ن2:از فیلم محمد رسول الله (ص) این دیالوگ رفته جا خوش کرده تو مغزم و هی هی میاد جلو چشمم. "دوست داشتن، طاقت رنج می‌خواهد." فکر می‌کنم بیشتر از هر وجهی و جدا از هر سیر تاریخی و اتفاقاتی، می‌خواست تنها بخشی از رحمة للعالمین بودن پیامبر رو به تصویر بکشه. بیشتر از همه هم باید قید بررسی کیفیت فیلم نامه نویسی و منطق و واقعیات رو زد. فقط باید با احساسات نگاهش کرد. وگرنه فایده نداره. همینه که یه عده هی غر می‌زنن. ولمون کنن بابا. نه که بگم عالی بود که حتی به نظرم متوسط حالا رو به خوب بود ولی فیلم احساساتی‌ای بود. چرا که نه! دینمون پره از احساسات :)

پ.ن 3: ده سال از وبلاگ نویس بودنم گذشت. ای ای ای.

آنچه مرا نکشد، قوی‌ترم می‌سازد

به مامان قول داده بودم تا اون روزی صبح برویم کوه. نشسته بودیم روی تخته سنگی و به صدای بی‌نای آب گوش می‌دادیم. فکر می‌کردم حتی دیگه صدای آب هم داره ازمون گرفته می‌شه. دیگه داره هر اون ته مونده‌ای که می‌تونیم تنهایی سر به فلک کشیده‌مون رو اندکی با وجودش تسکین ببخشیم هم ازمون دریغ می‌شه. توسط خودمون از خودمون. 

مامان مثل همیشه کم حرف بود. حرفی نمی‌زد. نگاه می‌کرد تنها. پاهایش رو توی بغلش گرفته بود گمونم. من شروع کردم به حرف زدن. گفتم فرض کن موقعیتی رو. و توضیحش دادم. تهش گفتم خیلی سخته نه؟ گفت آخ آره. این آره مثل آره های هر زمان دیگه ای نبود که بیشتر از سر جواب دادن صرف و همراهی کردن الکی می‌اومد. اون آه اول و اون آره از احساسات واقعی اش می‌اومد. دلم ریخت. رو کردم و گفتم به نظرت باید چی کار کرد؟ چه کاری از دست آدم برمیاد توی این شرایط؟ هیچی نگفت. هیچی به نظرش نرسید. این سکوتش بیشتر فرو بردتم. مامان‌ها سکوت کنند؟ مامان‌ها که همیشه حرفی برای گفتن دارن. حتی اگه به نظر ما یک جایی زیادی از سر دلسوزی و خوش‌بینی باشه. حتی اگه خودشون هم بدونن این جواب، درمون درد نیست. خودشون رو که ساکت نمی‌ذارن. حتی نگفت باید صبر کرد. حتی نگفت عیبی نداره و تموم می‌شه. چندثانیه‌ای که گذشت گفتم هیچی؟ هیچی به نظرت نرسید؟ بعد خنده‌ای کردم تا بدونه از روی شوخی حرف می‌زنم و گفتم بره بمیره نه؟ بره تو افق محو بشه اصلن. که با تعجب و لبخند ابروهایش رو بالا برد و گفت نه! نه. و دیگه چیزی نگفتیم. 

بلند شدیم و جامون رو عوض کردیم. رفتیم سمتی که صدای آب شدت بیشتری داشت و تنهاتر بودیم. مامان یک لحظه برگشت و پرسید حالا برای کدوم دوستت همچین اتفاقی افتاده؟ نمی‌دونم چه خری درونم بیدار شده بود که بلافاصله لبخند زدم و گفتم خودم. و سرم رو انداختم پایین. مامان دوباره سکوت کرد و سرش رو برگردوند سمت آب. و دیگه هیچ حرفی راجبش نزد.

فردا شبش، روی تخت دراز کشیده بودم. فائزه که رفت، من و مامان تنها شدیم. صورتم سمت دیوار بود که مامان با آرامش عجیبی که یادم می‌اورد چقدر عاشق این صدام گفت دنیا رو سخت نگیر. انقدر به خودت سخت نگیر. صورتم جمع شد. کسی به من می‌گفت سخت نگیر که خودش، برای خودش چه سخت گرفته بود. ادامه داد: دنیا سریع می‌گذره. خیلی سریع و کوتاه. مثل برق. مثل آب. بعد سوالی پرسید: این 23 سال چطور برات گذشت؟ طولانی بود یا کوتاه؟ جواب من؟ بغض صدایم رو برده بود. صورتم جمع شده بود و خیس. هیچ حرفی و صدایی رو نتونسته بودم که از حنجره ام بیرون بیارم و برسونم سمتش. فقط دلم می‌خواست بگم نمی‌دونم. نمی‌دونم که طولانی گذشت یا کوتاه. فقط سخت گذشت. اما نگفتم. دلم نالیدن نمی‌خواست. از نالیدن متنفر بودم. انگار که اگر حرفی می‌زدم عهدی شکسته می‌شد. عهدی که همیشه در برابرش به خودم می‌گفتم تو که غمگنانه آزاد نیستی از آن عهدی که می‌دانی. حتی از گفتنش توی دل خودم شرم داشتم. اما چه کنم که درد، تازه بود. خیلی تر و تازه. بعدِ دقیقه ای اما، جرئت کرده بودم تا بغضم رو قورت بدم و رو کنم سمت مامان و بی لرزش صدایی، تنها بگم مامان برو بخواب. دیگه دیر شده. سوالی که کرده بود اما شده بود یکی از قشنگ‌ترین سوال هایی که می‌تونست توی زندگی‌ام، تا جایی که کنارم هست ازم پرسیده باشه. مدام به خورد جانم می‌دادم که درد همراه همیشگی آدمه. گاهی روی سطح آب میاد و گاهی هم، پایین تر از سطح آبه و مدام توی چشم نیست. اما وجود داره. تو دل آب. یا مثل نسبت طوفان و دریا. دریای طوفانی. یا که دریای آروم که مطمئنا طوفانی رو درون خودش نگه داشته. اما قشنگه. اما پرصلابته. اما بزرگه و وسیع. و تو ریحانه، باید که سرمایه ات هم همراه خودت بزرگ‌تر بشه و قد، بلندتر کنه. 

فردایش از صدای تلویزیون شنیدم که می‌گفت: خدا گر ز حکمت ببندد دری، ز رحمت گشاید در دیگری. رو کردم به مامان و گفتم، پس من منتظر رحمت می‌مونم. و توی دل خودم گفتم، طاقت بیار و مرد باش. " و نام پروردگارت را یاد کن. و از همه ببر و به او بپیوند." 

پ.ن: همه اش جلوی چشممه. اون لحظه ای از "درایو" که فکر می‌کنی همه چیز تمام شد. چشم‌ها بسته شد و دیگه قراری بر بازکردن نیست. اما توی لحظه ای طلایی، توی تابش نور خورشید، غرق خون، چشم ها باز می شوند، کلیدی می چرخد و ماشین راه می افتد.

پ.ن2: باید هر روز تجدید ایمان کنم .نسبت به معجزه. تجدید بیعت کنم. با امید. 

و کل حی سالک سبیلی

یک صبح شهریوری، چشم هایم رو باز کردم، خیلی زودتر از موعد همیشگی، و فهمیدم هنوز می شه زنده بود. هنوز می شه نور طلوع خورشید رو دید. هنوز می شه اصابت درد رو دید و چگونگی خراش برداشتن و فرو رفتن و داخل مغز استخوان شدنش رو دید و زنده موند و چشم باز کرد و جان سالم به در برد.

یادم رفته بود به چند روزِ قبلش، وقتی تنها پناه نوشتنی که پیدا کرده بودم نت موبایل بود و ثبت کرده بودم "یک روزی هم یاد می گیریم که عاشق هر اون اتفاق و تجربه ای باشیم که با درد، درد حاصل از تراشیدن ها و اصطکاک های مدام، درنهایت، صیقل یافته مان می کنند و زیبا. و نه خراشیده و زشت." و حالا می دیدم که چه عشق مردافکنی. هفت خان رستم رو باید گذرونده باشی تا قدم در راه این عاشقی بگذاری. 

شب قبلش، شب قبل از چشم باز کردن به هنگام طلوع و آنی که فهمیده بودم هنوز نفسی می آید، شده بودم بچه ای که بزرگتری به صلاحش کاری کرده و حالا، زار بچه درآمده. با بندبند وجودم می فهمیدم که اون بزرگتر راه بلد، مطمئنا به خاطر خودم این کار رو با من کرده و اتفاقا حالا، خودش هم کنارم نشسته و گریه می کند همراه من. با گریه می گوید همه اش به خاطر خودت بود، اما تو گریه کن. تو از لحظه ی اصابت اندوه گریه کن. خودم بغلت می کنم. دستم روی شونه هاته. خودم تنهایت نمی ذارم. اما ریحانه، باید این کار رو می کردم. تو رو اونقدری قوی دیده بودم که اینطور ببرمت جلو.که بدون اینکه حواست باشه، جلویت رو گرفته باشم و حالا، لحظه ی روبرو شدن و به خوردِ جان رفتن درد کارِ من، فرا رسیده باشه. جوابم این بود که، می دونم...باید که بدونم... فقط هنوز شک دارم. هنوز شک دارم که رسیده بودم به این مرحله؟ رسیده بودم تا خورد و خمیر نشوم؟ تا توانم باقی بمونه روزی همه ی تیکه هایم رو جمع کنم و بلند بشم؟ دستت رو روی شونه هام نگه دار. شونه هایت رو بهم قرض بده، تا یک دل سیر سرم رو بگذارم و گریه کنم. تا که یک دل سیر، مرغ سحر بخوانم و  از این تنگ و تاری بیرون بیایم. بعد از تمام بغض های پشت سکوتم، بی هیچ کینه ای. بی هیچ نفرتی. با بندبند وجود پرنیاز و بی چیزم به سمت تو. تنها مأمن من. تنها پناه من. 

بعدِ باز کردن چشم ها، یادم آمده بود تا دوباره با خودم تکرار کنم: صبور و سخت و سربه زیر و سربلند باش. یک بار ، دوبار ، سه بار، بارها و بارها... تا نوری بر خودت بتابانی. تا نوری بر تو بتابد.

تا کی کند سیاهی چندین دراز دستی

برای آدمی مثل من که نسبت به صدا حساسه، مخصوصا موقع خواب، که حتی از صدای تیک تیک ساعت خوابش نمی بره ومدت هاست که باتریش رو دراورده و نمی دونه کجا گذاشته، اومدن بولدوزر، روبروی ساختمون به وقت دوازده نیمه شب که معلوم هم نیست کارش تا چه ساعتی طول می کشه، (که البته تا اینجا مشکلی نیست مگه وقتی که خوابم بگیره و همچنان مشغول باشه!) حکم یه عذاب الهی رو می تونه داشته باشه. 

بنابراین نشسته بودم به خوندن. خوندن یک ورد قدیمی که اسمش 20 سالگی بود. نوشته ها حوالی همون سن بود. کمی قبل تر. کمی بعد تر. بعضی ها برای وبلاگ. بعضی ها در واکنش به مطالبی توی فیس بوک که هیچ وقت منتشر نشده بودند. بعضی فقط برای تمرین نوشتن تا دست هایم بیشتر یاد بگیرند و بعضی نوشته هایی که شاید آنن به ذهنم می رسیدند تا بعدها سروسامون بهتری بهشون بدم یا به همون شکل یک جایی نشون داده بشن.

حالم؟ یک حال شاید بشه گفت خنثی بود. یا که دلخوری و خوبی باهم. البته با زورِ بیشترِ دلخوری و سنگینی. و فکر کردن به طبیعی بودنِ مواجه شدنِ دوباره با یک سری رفتارهای آدم ها. احساس خوبی وجود نداشت. یک جور احساس بی فایده بودن تقلاها در برابر یکسری اتفاقات.

نوشته ها رو می خوندم و پایین می اومدم. یک جاهایی می گفتم چه خوب نوشته بودم ها. یک جاها می گفتم دقیقن معلومه 20 سالت بوده موقع نوشتنش! یک جاها همراه بود با شگفتی از مواجه شدن با خاطرات و اتفاقات و نوع نگاه من نسبت بهشون. و عجیب اینکه چقدر از شغل های مورد علاقه ام نوشته بودم.

یک جایی رسیدم به نوشته ای که ماه رمضون دوسالِ پیش نوشته بودم و هیچ وقت سراغش نرفته بودم. همیشه ازش رد می شدم و فکر می کردم حوصله ی خوندنش رو ندارم. این بار هم رد کردم. اما گفتم این یک بار بیا و بخون و ببین که چی نوشته بودی. راستش، حالم خوب شد. یک شگفتی عجیبی داشتم از اینکه بیشتر از دوسال پیش، از احساس خوبی نوشته بودم که بعد کلی زخم به وجود میاد. اون حالی که وقتی می فهمی زخمای آدم سرمایه س. و رنج و آرامش و حتی شور همزمانی رو باهم تجربه می کنی. راستش فکر نمی کردم و یادم نمی اومد که اون موقع از این چیزا هم بلد بودم. (چه بی رحمانه! من که می دونستم دربرابر چه اتفاقی،تجربه اش کرده بودم. اما، فراموشی یک واقعیته.) و البته سه نقطه های فراوون ... :)

گفته بودم : "یه حالیم این روزا .... یه حالیم .... یه حال خوب ... از اون حال خوبایی که آدم همش دلش می خواد گریه کنه ... حال خوبایی که حتی تهش کلی غم نهفته داره . حال خوبایی که آدم باید دستش رو بزاره رو قلبش ... و بعد فکر کنه به همه چیزهایی که دوتایی گذروندن ... خودش و قلبش ... از همون حال خوبایی که با خودت می گی زخمای آدم سرمایس ... آره آره فهمیدم از اون حال خوبایی که کلی کلی زخم خوردی .... کلی داغون شدی ... اصلن همین الان هم داری زخم می خوری ... اما حالت خوبه ... مثل "علی" که توی رینگ داشت هی محکم و محکم تر مشت می خورد ، اما به حریفش می گفت این بود مشتات ؟ تا حالا به این بدی ندیده بودم که مشت بزنی .... آره . از اون حال خوبایی که قلبت سنگینه اما رقیقه ... می دونی که تا به حال چه چیزهایی رو با خودش حمل کرده و می کنه ..."

بعد، مثل این چندوقته اون زمانایی که احساس می کنم دارم کم می آرم، رو کردم به خودم و گفتم: همش ادعا نباش.

من، گنگ خواب دیده و ...

گیجم. گیج. در برابر همه راه هایی که این روزها جلو روی خودم گذاشته ام تا ادامه بدم. تا چطور ادامه بدم. توی همین سر و صداها و شلوغی ها و متمرکز نبودن ها باید تصمیم بگیرم. بین همین موجای دریا که هی می برنم پایین و بالا این روزا.

به یه راه بلد نیاز دارم که دستمو بگیره و بگه بیرون بیا از این گنگی و این، راه تو. برو خدا پشت و پناهت. خودشم پشت خط وایسه و نگام کنه. حواسش بهم باشه و گاهی با یه اشاره، حواسِ پرتم رو بیاره سر جاش. اما، کو بزرگتر راه بلد؟ عالمم که تمام کر. 

*آن چنان که گویى همچون یکى از آنها شدم

یک پناهجو، یک آواره ی جنگ... که همه پناه و مأمن و امن و امان هایش رو از دست داده و هنوز دنبالشان هست. هنوز می خواهدشان و می جویَدشان و حتی برای این دوباره خواستن و مبارزه کردن، این امید ته دل، این دنیا رحم ندارد. 

نفرین به جنگ.

نفرین به وحشیگری وقتی "هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا، آنچه این نامردمان با جان انسان می کنند..."

نفرین به جنگ. به جنگی که هیچ وقت یادمان نداد بس است. 

همه ی آه این مردمان، آه مردمان خاورمیانه و هرکجای دنیا که مظلومی هست، از کجای تاریخ جمع شده تا روزی سر بربیارند و  همه مان رو ببلعند و ببرند؟ تا بلکه آروم بگیرند؟ تا بلکه این تاریخ نفس راحت بکشد؟ 

گاهی فکر می کنم، خوندن تاریخ جرئت می خواهد. جرئت مواجهه می خواهد. جسارت فهمیدن می خواهد. یک مسئولیت دوجانبه می گذارد روی شونه هایت. خودت دربرابر تاریخ، و خودت، در برابر دیگران. 

پ.ن: تصویر آیلان، برای ابد توی ذهنم حک می‌شه، کنار تصویر دخترکی فلسطینی که یک روز صبح زود، خیلی زود، چشم هایم خیره اش شد و ...نرفت. تا همچنان یاد بگیرم، قلبم باید برای چیزهایی غیر از خودم و دردهایم، تیر بکشد. 

.

* حضرت علی(ع): فرزندم! من هر چند عمر پیشینیان را یک جا نداشته‏ ام، ولى در اعمال آنها نظر افکندم، در اخبارشان اندیشه نمودم، و در آثارشان به سیر و سیاحت پرداختم، آن چنان که گویى همچون یکى از آنها شدم، بلکه گویى من به خاطر آنچه از تجربیات تاریخ آنان دریافته ‏ام با اولین و آخرین آنها عمر کرده ‏ام. (اما، واقعیت ما اینه: تنها عبرتی که از تاریخ می شه گرفت، اینه که هیچ کس از تاریخ عبرتی نمی گیره.)

فتادم به راهی که پایان ندارد

 اولین واکنشم در برابرش، یک پیاده روی طولانی بود. خیلی طولانی. از تمام کوچه ها و خیابان های خلوت. خیابان هایی که امن و امان بودند و سوت و کور از حضور آدم ها. نه مثل آدم های سرگشته آروم راه می رفتم و نه بغض و اشکی بود. اتفاقا انگار که دنبالم کرده باشند، سریع راه می رفتم. اونقدر سریع که شاید فاصله ای تا دویدن نبود. هندزفری توی گوش هایم بود و هرازگاهی آهنگ ها رو عوض می کردم. با خودم تکرار می کردم من پای قرارم هستم. تسلیمم. نه گله ای دارم و نه شکایتی. یک لحظه شک ندارم نسبت به اینکه بهترینی بوده که باید برایم اتفاق می افتاده. حتی حوصله یاد اوردن یکسری اتفاقات رو هم ندارم. حوصله ی نشدن هایی که قبل ها اتفاق افتاده و اذیتم کرده بودند. رو کردم بهشان و گفتم به چه دردم می خورید؟ جز بی رحمی چی دارید؟ جز اذیت و آزار چی دارید؟ تجربه؟ ولم کنید با این اسمی که روی خودتون گذاشتین و به خودتون اجازه می دین با این بهانه وارد ذهنم بشین و تصویرهایم رو خراب کنید. دیگه حوصله ی شما رو هم ندارم تا دورم کنید از خیلی چیزها و بعد، بغض های الکی و مسخره ی هزاربار تکرار شده ام در برابرتون دوباره روی صحنه بیان. من از این بازی و تکرار خسته شدم که به وقت نشدن ها، سوء استفاده می کنید تا بچپید توی مغزم. خداحافظ. تمام شدید و همه درسی که باید ازتون می گرفتم، گرفتم و کاری باهاتون ندارم.

فعلا حضورم خیلی مهم تره تا نبودنم. اوکی. گرفتم خدا. هستم و ادامه می دم تا اونجا که بتونم. 

گذاشتن، و گذشتن

پاییز که شده بود، پارسال رو می گم، پاییز که شده بود، دیالوگ روزهای من از این قرار بود: "جوانا این کارو با من نکن. منو دو دفعه بدبخت نکن." ایهام داشت. جوانا خودم بودم یا او؟ هردومون. پاییز شده بود و پاهای منم لیز شده بود. هی نزدیک بود سر بخورم. هرچی مواظب بودم، هرچی دست می گرفتم به دیوار، به میله ها، هرچی فرار می کردم از لیزی و دست می ذاشتم تو دست آدما، نشد. سر خوردم. و درست به وقت سر خوردن، برای دومین بار بدبخت شدم. انصاف بود؟ می دونستم که نتیجه ی لیز خوردن، رخ دادن بدبختیه. ولی تصور نمی‌کردم که انقدر زود و بی درنگ؟ بزرگ تر از چیزی که تصورش می کردم؟ با دردِ جفتش، رسیده بودم خونه و بعدِ مدت ها، اشک های سیل آسا فرمان فروریختنِ رگباری شان رو داده بودند.

از اولی که شروع شده بود، پاییز رو می گم، از اولی که شروع شده بود، منتظر بودم برای "اتفاق مخصوص پاییزی". مگه قرار من و پاییز این نبود؟ قرار چندین سالمون؟ مگه نگفته بودم هر پاییز که می رسه فصل بزرگ شدن من هم از راه می رسه؟ اتفاقی باید می افتاد که جاودانش کنه. هیچ تصوری نسبتِ بهش نداشتم. مگه می شد بعد از پاییز قبلش، بعد از پاییز 92، تصور کرد چیزی رو؟ اتفاق، افتاد. جوانا و لیزی و بدبختی. اما خب، موعد ساکت شدنِ درد، یا که آروم گرفتن و ته نشین شدنش، بالاخره یه روزی از راه می رسه. و این بار، زود رسید. شاید تا اون روزِ زخمی زیلی رسیده خونه، با اون عمق از نیاز و تنهایی که بندبند دلت می خواست از هم پاره بشه قرآن دست نگرفته بودم و وسط سیل اشک بازش نکرده بودم. خدا.. درد تویی و درمان نیز هم. چه مشتاقانه قدم بر می داری سمت کسی که نه قدم، که تنها اندکی سرش رو سمت تو بر می گردونه. صبر یعقوب رو ازم خواستی و وصال یوسف رو وعده ام کردی. و اینطور یادم دادی که چطور، خداحافظی کنم. و چه بی اراده وار، اشک هایم رو گرفتی.

بوی پاییز میاد. توی این هوایی که گاهی از سر لطف، بادی همراه خودش میاره، بوی پاییز میاد. با دیدن برگای زردِ ریخته کف خیابون. توی جوب. توی پیاده رو. کی می شه این فصل تابستون از زندگی ما حذف بشه و بره پی کارش. بلکه راحتمون بذاره با پاییزمون. با زمستونمون. با اسفند ماهمون.

اتفاق امسال؟ کی می دونه چیه و کِیه؟ این جمله برای همیشه ته ذهن من نقش بسته: هیچ وقت نمی دونی چی در انتظارته.

دهان چو بستی از این سوی، آن طرف بگشا

سکوت خوشایند. شاید اسمش رو بشه گذاشت سکوت خوشایند. هر آدمی توی زندگیش روزهایی رو از سر می گذرونه که دچار سکوت می شه. سکوت براومده از روزهای سخت. سکوت حاصل از آرامش، وقتی به تطمئن القلوب دلت نزدیکی. اما گاهی هم براومده از هردوئه. بر اومده از آمیختگی توأمان رنج و آرامش. وقتی که خوبی، ولی خوب نیستی. نه که خوب نبودن آزارت نده. اما، آزارت نمی ده. به خاطر طمأنینه ی همراه بی قراری. فرض بگیرم این آیه رو. "همراه" هر سختی آسانیست. 

سکوت می تونه ناخوشایند باشه. می تونه آزاردهنده باشه. می تونه اجباری باشه. که پشتش هر لحظه دلت بخواهد که فریاد بزنی. همراه باشه با کینه و نفرت. همراه باشه با حسرت. انگار که تحمیل شده باشه. هرچند که خودت انتخابش کرده باشی. هرچند که لحظه ای دلت نخواد برای آدم های زندگی ات زبون باز کنی. اما نمی شه اعماق قلبت رو نادیده بگیری از اینکه چقدر تشنه بودی برای اینکه کسی باشه تا با اطمینان بشکنی اش. لذتی توی این سکوت نیست. انگار یک جور دندون روی جگر گذاشتنه.

اما، یک جایی توی قدم برداشتن هایت در زندگی می رسی به سکوت خوشایند. دیر و زود داره. حتی سوخت و سوز هم داره. اتفاقا فکر می کنم باید اون سوخت و سوزها رو از سر گذرونده باشی تا قدردان این سکوت باشی. تا همه ی دعا و نیاز و تلاشت بشود برای از دست ندادنش. تا مدام دور و نزدیک نشی نسبتِ بهش. حالا این بار بهش ایمان پیدا کرده ای. اذیتت نمی کنه. حسرتی نداره. تحمیل شده نیست. فهمیده ای که آدم ها چقدر نیاز دارن تا به دست بیاورندش توی عمر کوتاهه ی این دنیا. تا برسند بهش. از کجا میاد؟ گمون من اینه. خدا با وجود همه ی کله شق بازی ها و بچگی ها و روبرگردوندن ها، با وجود همه ی به در و دیوار قفس کوبیدن ها، حواسش روی آدم باقی می مونه. دستش رو شونه های آدم باقی می مونه. ما، یا دیر می فهمیم یا زود. یا ناقص می فهمیم یا کامل. یا یک باره می فهمیم یا پله پله. و در نهایت همراهش می شیم. قدم بر می داریم و حواسمون به تقلب هایی که بهمون می رسونه هست. حواسمون به اتفاقات زندگی هست که نمی تونن بی حکمت باشن. و دوباره از نو پیدایش می کنیم. خودش رو، و سکوت هدیه کرده اش رو. اینجاس که اگه دردی اصابت کرد، اگه باری روی دوشت افتاد، قرار نیست جار بزنی. قرار نیست همه بفهمندت. قرار نیست روبرگردون بشی از آدم ها برای اینکه نیستن و نمی شنوندت. اون سکوت و طمأنینه، از عوض شدن تکیه گاهت میاد. از درک اینکه همه اش لازمه برایت. چه نتیجه ی اشتباهات خودت باشن، چه به عنوان امتحان های زندگی که واردش شده باشی.اگر شکستنی هم در کار باشه،جا و مکانش فرق کرده دیگه. هرکسی، جای خودش رو پیدا می کنه. یکی سر نمازش. یکی سر قبر پسرشهیدش. یکی دم طلوع صبحِ ایستاده کنار راینش... این سکوت و تو دار بودن خوشاینده. همراه با یک صبر امیدوارانه که مدام می گه لاتقنطوا من رحمة الله. عمق می بخشه به آدم؛ و کیفیت.